Volmaakt

We vertrekken vroeg als de straten nog van de honden zijn, op een voortsnellende taxi na. Senora Blanca had voor een vroeg ontbijt gezorgd in haar eigen kamer/keuken, waar de kachel heerlijk snort en haar nylons aan de kachelpijp drogen. De bus vertrekt redelijk op tijd en schommelt traag over de ripioweg. De Andes is hier laag, met het gevolg dat het klimaat hier instabiel is met felle regenbuien motregen, wind, zon, kou wisselen elkaar dagelijks af. Bij de douane natuurlijk weer lang wachten aan beide kanten 1 1/2 uur. Dan stopt de chauffeur ook nog eens om een gratis empanada te eten bij het café waar hij de klanten naar binnen lokt en dan eindelijk begint de lange, lange weg over de eindeloze pampa, begroeid met stugge graspollen en stekelige kussenstruiken. Overal hekken! Wie heeft die in hemelsnaam neergezet en wie onderhoudt ze? Frouk spot een nandu, verder alleen wat paarden en soms bij de rivieren wat koeien.Na Rio Mayo begint een goede asfaltweg door een typisch plat hollands peppelpoppellandschap tot we weer stijgen naar een uitgedroogd plateau waar de pampa helemaal volstaat met ja-knikkers en andere olie-installaties.Moe, murw van het vele videogeschreeuw in de bus rijden we Comodoro Rivadavia binnen, een totaal andere sfeer. Hier rijzen flatgebouwen op en winkelen mensen in luxe winkelstraten(oliepesos).We gaan ook op zoek naar geld, per keer mag je maar 300 peso´s trekken (= ongeveer 50 euro).Verder gaan we op zoek naar een auto kopen/huren?
Het wordt "koepen" en straks gratis weer weggeven aan señor Avis in Buenos Aires.
Hier aan de rand van de pampa op de hoek van 2 baaien wonen de pinguins, op sommige plekken wel 1000den bij elkaar op een klein oppervlak. Mede door hun menselijke gedragingen is de vergelijking met sommige nederlanders gauw gemaakt. "Kijk Jan Peter!Kawouter wouwelBos, enz." Eén van de leukste bezoeken van al onze reizen! Halverwege het park blijkt de monteur van señor Avis vergeten te zijn de oliedop op het carter vast te maken:olie overal, zelfs de koplampen huilen olie!
Via de Welshe Holliehobbystadjes Trelew en Gaiman met elke middag hightea en scones van 2 granny´s hebben we de oversteek gemaakt op weg naar de Ruta 40,die 1000den km. langs de Andes noordwaarts voert. We verblijven veel in dorpjes à la Klarenbeek om hun kleinschaligheid en de kosten wat te drukken:Argentinië is duur geworden, vooral in vergelijking met het spotgoedkope Chili en onze zakkende euro.We bevinden ons nu in het merengebied La Goverde aan het Lago Verde!Bomen van 1000den jaren oud, een van 57 m. hoog en 2600 jaar. Volgens sommige vegetarische vrienden maakt vlees eten dom, lui en agressief. Bij het autorijden wordt dit al snel bewezen. In veel dorpjes zijn in deze tijd fiesta´s asada´s, met de tanden bijten de echte mannen (toeristen tegen betaling) de lamsklootjes eraf, daarna worden ze geslacht, geplet, op een soort ijzeren tuinhekje voor een open vuur gezet, 2 uur wachten en smullen maar! (Vroeger deden ze dat ook bij elkaar, maar sinds de paus het verboden heeft......).
Wij hebben nog steeds moeite met de taal, de uitspraak en sommige woorden zijn totaal anders dan het spaanscastilliaans, dat wij geleerd hebben. Voor de mensen hier spreken we bekakt wassenaers.
In een restaurant:
"¿Que son morones?"
"Morones son rojos"
"¿Frutas?"
"No, no frutas, es verduro"
"¿Championes?"
"No, no......."
Teneinde raad rommelt de eigenaar in de diepvries, pakt een pizza (hecho en casa), waarop 5 dunne reepjes.
"Aah, pimiento!" (paprika)
"Claro, que si, pimiento!"
Het seizoen van de tabano´s, een soort dazen, is nu bijna voorbij, maar nu komen de picolito´s, forse knudjes, die hardnekkig steken.
Tis noyt volmaeckt!