Nadat we op 1 september toetraden tot het leger der pensionados of zoals onze goede vriend George heel treffend verwoordde in zijn welkomst email :
Hoe bevalt het aan de andere kant van de maatschappelijke streep?
In het rijk der nietsnutten, de uitgekakten, de nuttelozen, de opmakers, de ballast van de werkende medemens.
Het voorportaal voor de incontinenten, wachtruimte van de toekomstig bedlegerigen.
Begrafenis ondernemers beginnen steeds begeerlijker naar je te kijken.

Vanaf nu behoren ook jullie tot de nabij-toekomstige kwetsbaren, de mensen die gemakkelijk zijn te beroven, die beter niet meer met een handtasje over straat kunnen gaan, die de gordijnen vroegtijdig sluiten, die gemakkelijk zijn te beinvloeden door charlatans die het op je spaarcentjes hebben gemunt.
Je zult het vanzelf merken, het begint met het niet meer klakkeloos weggooien van folders over verstelbare bedbodems, trapliften, driepoten en rolmobiels. Omroep MAX gaat tot je favorieten behoren, je zult je leeftijd steeds vaker noemen, de meeste ziekten ken je uit je hoofd, lettertjes worden steeds kleiner, de trap steeds hoger, boeken steeds zwaarder.
De kleur grijs gaat je steeds meer aanspreken, niet zo gewaagd zodat je niet zo vaak meer iets "uit de mode" draagt.
Het is nog niet verontrustend, het zijn slechts voortekenen.
We hebben besloten systematisch te werk te gaan.
Brussel: Aanvankelijk alleen voor een retrospectief van de fotograaf Roger Ballen, mondde het bezoek al gauw uit in toch ook maar de musea in het Jubelpark, veel slenteren door Brussel met Art Decogebouwen en overdekte galerieën. Natuurlijk overal de walm van frites en mosselen.
Berlijn: Wat is er sinds 1989 ontzettend veel veranderd! Duits, grondig aangepakt, veel nieuwbouw ( Potsdammerplatz), maar ook veel opgeknapt (Neues Museum). Nog maar eens naar het volkenkundig museum in Dahlem, waar je uren rond kunt dwalen tussen de gigantische verzameling. Kleine en grote theaters, goedkoop en lekker eten, gezellige Kneipes en café ‘s ( wereldkoffie van WMF) en vooral erg aardige mensen.
En nu dan: We reizen van 29 november tot 26 januari door Thailand.(als hier tenminste door de weersomstandigheden en politieke situatie sprake van kan zijn. Normaal zou dit de droge tijd moeten zijn, maar de moesson was de afgelopen weken ongemeen heftig. Twee derde van het land heeft zo’n 2 à 3 m. water gehad en er zijn door de overstromingen ongeveer 300 doden gevallen. Nog steeds is de moesson in het zuiden niet uitgewoed en heerst er in een aantal provincies de noodtoestand. Natuurlijk beseffen we dat de mensen niet zitten te wachten op nog 2 toeristische opvreters, maar we hebben na lang aarzelen besloten toch te gaan. We hopen da het allemaal wat genormaliseerd zal zijn als we komen. Van onze sensatiegeile nieuwsmedia worden we niet zoveel wijzer. Deze zijn slechts geïnteresseerd in ome Amerika en het sprookje van Ratje Rutte.
“Ratje Rutte en de Rattenkoning”.
Begerig keek Ratje Rutte omhoog langs de vele treden naar de gouden troon op het podium. Zou hij ooit? Ach nee, hij maakte toch geen enkele kans! Mismoedig krabde hij aan zijn kruis. Sinds kort mocht hij een lange broek dragen, maar die prikte behoorlijk.
Al jarenlang probeerde hij vergeefs daar boven te komen. Heerlijk, heerlijk leek hem dat. Daar te staan, aanbeden te worden door vele ratten, hij zou z’n handen ineen slaan boven zijn hoofd, wijzen naar de vele bekenden, thumbs up-alles o.k.?-hee, jij ook hier?-rustig maar, rustig maar, ik ga zo iets stoers zeggen.
Maar ja, geen kans. Een jaar of wat geleden was hij baas geworden van de buidelratten. Was nog kantje boord geweest. Die smerige rattin Rita met haar aangevreten rattenkop had de ratrace bijna gewonnen. Met haar populaire leugens had ze toch bijna alle buidelratten kunnen overtuigen. Bijna, bijna, gelukkig had hij die leugens met een slim rationalistisch spelletje kunnen ontzenuwen, maar hij had toch flink in de rats gezeten. Ze was heftig uitgevaren tegen de woestijnratten, terug naar het zand, vond ze, weg uit dit land die nutteloze rat-atouille-eters. Heimelijk vond RR dat ook, maar hij zei het niet, want hij wilde in het gevlei komen bij Max, de gluiperige aanvoerder van de kerkratten. Die vond juist dat woestijnratten ook ratten waren en dat je er vriendelijk en aardig tegen moest zijn. ( wordt vervolgd met het hoofdstuk: ”De rioolrat”).
We zullen zien hoe we in Thailand ons als waterratten staande kunnen houden. Dat lees je wel in ons volgende bericht. Je kunt ons mailen op ons hotmailadres: dick_froukje@hotmail.com
We hopen jullie allemaal weer in gezondheid aan te treffen in het nieuwe jaar ergens eind januari.
Tot zo, liefs, kussen, omhelzingen,
Dick en Froukje

Recente Reisverslagen:

12 Januari 2011

26 December 2010

10 December 2010

25 November 2010