De wereld wentelt

Santorini, daar moet je een keer geweest zijn.Nou vooruit dan, we zijn er.En......? Natuurlijk, de kraterrand is vergeven van het toerisme. Hoewel alles gesloten is, hebben we gekozen voor Kamari, een plaatsje aan het zwarte strand oostelijk van de krater. Nicolien, onze pensionhoudster is 1 van de liefste mensen ooit.Onze bagage was er niet. Zij reed ons wel even heen en weer naar het vliegveld. "Gaan jullie lopen?", eerst mog even een muffin en als jullie terugkomen, heb ik gekookt (dat deed ze alle dagen voor alle pensiongasten!). Helaas veel regenbogen hier, wat het wandelen glibberig maakt. Niet zo erg, want (d) ik loop steeds minder goed.We vinden het verder een aardig eiland, vooral het plaatsje OIa is schilderachtig. We ontmoeten voor het eerst een reismonument:Willem en Tiny, hij gepensioneerd politieman op z'n 55e het huis verkocht en sindsdien 22 jaar nonstop met z'n 2en aan het reizen. Alle UN landen bereisd. Nu deden ze het wat rustiger aan, langs de kleine eilandkraaltjes die nog geregen moesten worden.

Omwenteling.

Terwijl de revoluties in de Arabische landen veranderingen zullen veroorzaken die waarschijnlijk even ingrijpend zullen zijn als de Praagse revolutie of de val van de Muur, houdt onze regering zich nog steeds bezig met het financieren van instabiele banken die door hun grenzeloze domheid en hebzucht de aanhoudende crisis hebben veroorzaakt.
Het lijkt ons nu tijd voor een verzoekje.


Rats, kuch en bonen.

De volgende ochtend floot Ratje Rutte toen hij opstond. Even een kam door z'n sprietige haar, wat zakkenratten aan z'n kruis, en hij kon ermee door. Zo meteen zou er een persconferentie zijn met Max, de kerkrat en Willy, de rioolrat. Max had besloten toch wel mee te regeren, op voorwaarde dat Willy z'n gemene bek een beetje zou matigen en Willy had aan Rutje toegezegd wat te doen aan die vreselijke putlucht.Samen zouden ze die koning met wat slimme zetten wel buiten spel kunnen zetten.Max stond al achter z'n spreekgestoelte toen Rutje aankwam. Zijn kleffe handjes klampten krampachtig de lessenaar vast. Rutje nam gemaakt ontspannen zijn plek in het midden in. Waar bleef nou die donderse Willy? Zonder hem konden ze niets beginnen. Max zuchtte hoorbaar en het angstzweet parelde van zijn sluike haar.
"Goedemorgen, mijne heren",klonk het ineens. Stomverbaasd keken ze naar links. Wat een gedaanteverwisseling! De anders zo verfomfaaide en scherp riekende Willy. Daar stond nu een keurig gekapte en sterk geparfumeerde rat!
"AXE, mijn heren, en een ietsepietsie haarlak. We kunnen beginnen".
De deuren werden opengeslagen en het hele rattenmediacircus stroomde naar binnen. Rutje voerde zijn stukje op: Hee, jij ook hier, broek ophijsen, met 2 handen 'n hand drukken, kusje hier, glimlach daar, thumbs up, en hij begon. " Zorgelijke tijden-pijnlijke beslissingen-ons land krachtiger-alle vertrouwen-kerkratten,rioolratten,buidelratten-poten ineen geslagen-vragen...? Nee, dan wordt het nu tijd voor de balkonscene".
Vanaf het balkon keken ze neer op het met ratten volgestroomde plein.
Rutje stopte het gejuich met z'n handgebaren en begon aan een eindeloze toespraak:"Alle neuzen dezelfde kant op, offers die gevraagd moeten worden, gezamenlijke inspanning, " en zo hobbelde het verder, tot hij merkte dat het volk onrustig werd. "Kale neet", hoorde hij roepen, "hee, biljartbal, moet je die slijmbal zien!"
Rutje keek schichtig opzij. Daar stond Willy, in paniek, z'n handen vol haar. Het viel in grote vlokken op de grond of verwaaide in de wind.
Wanhopig wreef hij over zijn nu kale schedel. Een meisje uit het publiek bood hem haar hoofddoekje aan."Gatjasses, nee....!"
Een paar opgeschoten tattoos, met volledige ijzerwinkel behangen,roken nu hun kans. "Hee getijsem, we komen jullie us effe de oortjes wassen!" Een grote groep drong steeds verder naar voren. Er vlogen al stenen en stukken hout door de lucht. Ook achter hen stroomde het volk naar binnen. De situatie werd penibel!
Maar opeens voerde er een siddering door de glanzende rattenlijven. Er klonk een hoge, snerpende fluittoon. De duizenden lijven golfden nu allemaal in 1 richting. Hun staarten raakten hopeloos in de knoop. Ook de 3 vrienden werden meegesleurd door de rattenmassa. Ze probeerden zich uit alle macht los te rukken, maar het enige dat ze bereikten, was dat hun staarten nog steviger vast kwamen te zitten. De rattenkoning bewoog zich nu als een soort bal over het plein. Weer klonk een schrille, lang aanhoudende toon. "De vanger, de vanger....",krijste iemand.